Biomonitoring op het werk (biologische monitoring) is een instrument om de blootstelling aan chemische stoffen op het werk te beoordelen. De nieuwe gids is bedoeld om professionals en managers in de arbeidsgezondheidszorg te helpen bij het opzetten en beheren van biomonitoringprogramma’s voor blootstelling aan chemische stoffen op de werkplek en bij het gebruik van de resultaten om de preventie te verbeteren.
De gids beschrijft gemeenschappelijke principes en legt de rol en het gebruik uit van biologische monitoringrichtwaarden en biologische grenswaarden. De leidraad behandelt het gebruik van biomonitoring voor blootstelling aan chemische stoffen op de werkplek met het oog op blootstellingsevaluatie en gezondheidstoezicht, ook in het geval van ongelukken en het morsen van chemische stoffen.
Ethische kwesties
Aangezien bij biomonitoring metingen worden uitgevoerd op biologische monsters die bij individuen zijn genomen, is het essentieel dat de rechten van de persoon die het monster levert, worden beschermd. De gids legt uit hoe een effectief biomonitoringprogramma op de werkplek kan worden opgezet, terwijl de rechten van individuele deelnemers worden beschermd. De gids gaat verder in op ethische kwesties om de privacy en rechten van werknemers te beschermen en geeft werknemers informatie over wat ze kunnen verwachten van dergelijke monitoring.
Biologische monitoring
Er worden verschillende soorten procedures voor gezondheidstoezicht gebruikt om de blootstelling aan gevaarlijke chemische stoffen te beoordelen, waaronder interviewvragen en medisch onderzoek. De gids biedt werknemers informatie over wat biomonitoring op het werk kan inhouden en behandelt belangrijke aspecten zoals voordelen, beperkingen, interpretatie van resultaten, recht op informatie, ethische kwesties en toestemming.
Over biologische monitoringBiologische blootstellingsmonitoring, ook wel biomonitoring genoemd, is het meten van een stof of zijn metabolieten (afbraakproducten) in een biologisch monster van een persoon. De meest voorkomende monstertypes zijn serum, bloed en urine, maar er zijn ook andere gebruikt, voornamelijk voor onderzoek, waaronder speeksel, haar, zweet en uitgeademde lucht. Het type monster wordt in de eerste plaats bepaald door de stof die wordt gemonitord, maar als er meerdere opties bestaan, zal het verzamelen ervan verschillende niveaus van invasiviteit hebben en kan het verschillende tijdsbestekken van blootstelling weerspiegelen. Vaak kwantificeert biomonitoring de betreffende stof in een monster, maar soms is het beter om een product van biotransformatie te meten (metaboliet of een reactieproduct met DNA of een eiwit, een zogenaamd additieproduct of adduct). Idealiter zou een goede biomarker de interne dosis moeten weerspiegelen, gevoelig genoeg moeten zijn om relevante blootstellingsniveaus te detecteren en specifiek moeten zijn voor een individuele stof (of een groep van nauw verwante stoffen). Monitoring van biologische effecten is het meten en beoordelen van vroege biologische effecten veroorzaakt door de absorptie van chemische stoffen voordat er gezondheidsschade optreedt bij blootgestelde werknemers. Normaal gesproken gaat het om het meten van biochemische reacties - bijvoorbeeld het meten van cholinesterase activity in plasma en erytrocyten bij werknemers die zijn blootgesteld aan organofosforpesticiden; of het meten van verhogingen van urine-eiwitten na blootstelling aan cadmium. Deze reacties kunnen gevolgen hebben voor de gezondheid van het individu en kunnen het gevolg zijn van blootstelling buiten het werk. Daarom moet het monitoren van biologische effecten in een beroepsmatige context altijd worden uitgevoerd onder toezicht van een bedrijfsarts. Effectbiomarkers worden voornamelijk gebruikt bij onderzoek of klinische beoordelingen. |
